Mirjam der Weduwen, 19 jaar, is één van de vijf studenten die voor het Crea- en HDS-project twee maanden in Noord-Sulawesi zit. Hieronder haar verslag over de eerste maand.
"Voor deze lieve mensen wil ik mij helemaal in het zweet werken"
De afgelopen vier weken verzorgde ik, als CIOS-student sportlessen in het tehuis en de school in Tondano. Ik was daar samen met Anine Toeter (sport), Ilse Schippers (drama&art), Koen Sikkema (global warming) en Mariëlle de Boer (mode&art). Daarnaast gaven we ook allemaal Engelse les. Wij hebben een enorm leuke groep, maken heel veel lol, voeren goede gesprekken, steunen elkaar, “klieren” coach Ritsko en maken samen heel veel mee! We kenden elkaar helemaal nog niet zo goed, maar dat maakt het misschien juist wel zo leuk. Vanaf het vertrek op Schiphol begon het geklets en geouwehoer en dit gaat dag in dag uit zo door.
We waren sprakeloos
We werden verwelkomd met een prachtige ceremonie. Wat voor lading aan emoties dan op je afkomt is zo moeilijk te verwoorden. Er werd gedanst, gezongen en een praatje gehouden. Iedereen stond te trillen op de benen en we waren sprakeloos…. Het eerste wat ik dacht was: “Voor deze lieve mensen wil ik me in het zweet werken”. Al snel leerden we de kinderen kennen en werden de groepen in gedeeld. Lieve, enthousiaste en toch ook verlegen kinderen. Sommige kinderen kwamen op je af en probeerden in het Engels met je te praten. Toch merk je dat weinig kinderen die taal spreken. Maar ja, je wilt iedereen wel leren kennen, dus probeer je van alles om contact te krijgen. Google Translate, handen en voeten, en ja echt waar zo kom je er wel.
De meiden uit hun schulp trekken
Iedere groep kinderen werkt met zijn coach toe naar een act bij de eindceremonie. Nu we hier maar vier weken zijn is dat wel even stevig werken, want echt waar de tijd vliegt. Ik heb in mijn sportlessen veel verschillende sporttechnieken, les- en spelvormen toegepast en aangeleerd. Met het doel om de kinderen te leren samenwerken, plezier te maken en zichzelf te kunnen ontwikkelen op het gebied van de sport zelf. Met name de jongens vonden dit prachtig, maar de meiden waren toch ietsje afwachtend. Het was dan ook één van mijn doelen om de meiden uit hun schulp te trekken. Zorgen dat zij ook lekker vrijuit plezier maken in mijn lessen. Ze zijn hier heel erg gewend dat de leraar voor de klas staat en de kinderen gedisciplineerd luisteren. Dat merkte ik ook heel sterk toen ik bij de senior highschool lesgaf. Dit gevoel wil ik ze totaal niet geven, ik zorg dat ik langzaamaan ook één van de groep wordt.
Laten zien dat het ook anders kan. Maar ja je hebt ook weer met de cultuur rekening te houden. Vanaf week 2 merkten we dat de opkomst soms wat minder was. Ze maken lange dagen en slapen vaak tussen school en onze lessen. De kinderen staan om 5 uur op en zijn soms vanwege huiswerk nog tot 8 uur ’s avonds bezig. Respect! Ik snap helemaal dat het pittig is om dan in de namiddag nog een keer een les te moeten volgen. Maar we moeten ze toch wakker bellen om te zorgen dat de groepen compleet zijn.
Geloof is deel dagelijkse leven
Wij zitten bij een katholieke parochie. In tegenstelling tot de andere gebieden in Sulawesi is dit gebied overwegend christelijk en zijn de moslims in de minderheid. De bevolking steekt veel tijd in hun geloof. Voor ons even wennen, want niemand van ons is gelovig. Maar wij respecteren hun gebruiken wel, zo zijn wij ook een keer naar de zondagmis geweest. De verjaardag van de pastoor bijgewoond, waar iedereen eten voor elkaar meenam. En de festiviteiten meegemaakt omdat zuster Angelica haar belofte had afgelegd. Ik heb het idee dat in Nederland mensen vaak alleen op zondag kerkelijk zijn. Het geloof is echt een deel van het dagelijks leven.
Emotioneel, dat was echt even slikken
In de weekenden hebben wij ook van alles gedaan. Waterval bezoeken, raften, trip naar Tankokopark, winkelen in Manado etc. Maar toen was het alweer afgelopen, wow wat een prachtige tijd hebben we hier met z’n allen gehad! De “closing ceremony” was heel bijzonder. Iedere coach had een onderdeeleigen met de kinderen voorbereid. Acts met balsporten, een modeshow en dansjes. Een prachtig programma met onder de toeschouwers ook de zusters van het tehuis Yuliana, Angelica en Emilia, onze pastor Kornel, pastor Revi van de onderwijsstichting, oom Nus de handyman en onze kokkin Ebi. Een dag later was er nog een prachtig afscheid georganiseerd door de kinderen en de zusters. Dit was erg emotioneel, echt wel even slikken. Een ruimte gevuld met kaarsjes, ballonnen en allemaal lieve mensen. We hebben het hier mooi afgesloten en ik ben dankbaar dat ik mij heb mogen inzetten voor deze mensen.
